Vileine
Tekst: ©Tijl Damen

Een meisje dat Vileine heette
Stond te huilen in de kou
Het vroor zo hard dat alles kraakte
En de lucht was grijs en grauw

De tranen stroomden uit haar ogen
Langs haar wangetjes heel traag
Tot het puntje van haar kinnetje
Gleden zij omlaag

En Vileine bleef maar grienen
Bleef maar klagen en maar kniezen
Maar de druppels aan haar kinnetje
Begonnen aan te vriezen

Steeds weer kwam er eentje bij
Er groeide met een vaartje
Aan Vileine's kille kin
Een ijskoud pegelbaardje

Het baardje werd een heuse baard
Een pegel dik en rond
Na drie uur dikke tuiten
Kwam de baard tot aan de grond

Na nog twee dagen huilen
Werd Vileine eindelijk stil
Het laatste wat men hoorde
Was een ijselijke gil

En toen men snel ging kijken
Zag men niet een flinke meid
Maar heel glanzend en bevroren
Stond er daar een beeld van ijs

Vileine is daar blijven staan
Zodat niemand ooit kan vergeten
Dat er ooit eens een meisje was
Dat Vileine heette